Ik ben vernoemd naar het zusje van mijn moeder. Leonoor had epilepsie en een verstandelijke beperking. Ze was voor mij vooral een heel creatieve, grappige, lieve tante. Maar voor mijn oma en mijn moeder waren er ook veel zorgen. Leonoor was als kind al heel eenzaam. De speciale school waar ze op zat was helemaal niet passend voor haar. Ze kon ook niet meespelen in de buurt waar haar broer en zus dagelijks aan het struinen waren, op het Rotterdamse Noordereiland. En de meeste vriendinnetjes van mijn moeder vonden het vaak te spannend om bij mijn moeder thuis te spelen...

“Wat zou Oma jullie projecten geweldig gevonden hebben.” vertelde mijn moeder laatst. “Oma was altijd op zoek naar een vriendje voor Leonoor.” Ik wist dát niet en was verdrietig om dat te horen, voor Leonoor, voor mijn oma en mijn moeder. Maar tegelijk ook blij dat ik werk voor onze stichting. Want ook nu nog worden veel kinderen buitengesloten, omdat ze nergens echt bij horen, omdat ze niet mee kunnen doen bij de sportclub in de buurt, omdat ze elke dag met een busje naar een aparte school moeten en de kinderen uit de buurt niet leren kennen. Stichting het gehandicapte Kind zorgt dat kinderen met en zonder beperking samen kunnen opgroeien en elkaar leren kennen.

Om al die mooie projecten te financieren loop ik deze week door mijn (digitale) buurt met de collectebus. Helpen jullie mee de bus te vullen!?

Dank je wel! 😍 Groet, Inge Leonoor Vos